Gewenning
Mijn theorette……….
Mijn theorette zie ik bevestigd; kleine kinderen moet je niet blootstellen aan teveel indrukken. Ik heb er de eerste twee jaar van hun leven bewust voor gekozen om ze zo min mogelijk heen en weer te slepen, hooguit een keer per maand kwamen ze het terrein af, geen televisie, niet teveel mensen en ondernemingen tegelijk en heel veel slapen. Als ik naar kinderen kijk om me heen in Nederland zie ik hele actieve, altijd drukke kinderen. Tenminste twee sportclubjes, naschoolse opvang, in het weekend leuk met de kids erop uit, het leven van een klein kind is vol en druk. Nu hebben kinderen natuurlijk een uitlaatklep nodig, ze moeten kunnen rennen en springen, gewoon kind kunnen zijn, maar als datzelfde kind zo wordt overvoerd met prikkels is de “diagnose” zo gesteld.
Wat dat betreft ben ik extra blij met onze keus om in Frankrijk te gaan wonen. Zelf zou ik waarschijnlijk ook wel eens zijn gezwicht voor even gezellig een koffietje doen met vriendin X op de Noordermarkt in Amsterdam of toch even bij vriendin Y langs om te buurten. Tja dan neem je je meiden toch maar wel mee, wat dat betreft neemt Pebru mij tegen mezelf in bescherming, haha. Hier kan dat gewoon niet, je zit ten eerste minimaal een half uur in de auto voor je ergens bent en nu ze naar school gaan, zijn er al vier dagen van ‘s morgens vroeg tot ’s avonds laat gevuld.
Om iets voor achten worden ze opgehaald, eerst spelen ze dan een tijdjes op het schoolplein, gaan naar binnen (in de rij) om na de toiletbezoek te gaan verven, tekenen, kleien. Ik heb nu al drie grote A3 schriften met al hun kunstwerken, de juf verzameld alles, legt het vast op de foto, die ze vervolgens ook weer in het schrift erbij plakt, superleuk! Om 12.00 is het etenstijd, driegangen warm en alles gaat (moet) op, na het eten wordt er geslapen met z’n allen op de grond in de gymzaal en om 15.00 gaan de activiteiten weer verder; zingen, woordjes leren en natuurlijk tekenen, verven, plakken, knippen, mijn kunstenaartjes in de dop. Om 17.00 gaan ze weer met de schooltaxi naar huis, waar ze door ons om 17.30 met open armen worden ontvangen. Lange dagen op maandag & dinsdag, donderdag & vrijdag.
Clubjes daar talen ze nog niet naar, misschien dit jaar op balletles op woensdag, maar dat is hier dan ook geen schooldag, ze zijn dan de hele dag vrij. Maar als we het nog een jaartje kunnen uitstellen is het ook prima, school is op zich vermoeiend genoeg en zoals ik al schreef, teveel indrukken vind ik echt niet nodig. In de tussentijd doen we het met het balletboek en de bijbehorende DVD, er wordt hier heel wat afgeoefend.
De lieve goede Sint………
Ook al is hij weer hoog en breed terug in Spanje, hier in Pebru heeft de beste man een weergaloze indruk gemaakt. Samen met de bijdrage uit Nederland in de vorm van pietenpakken en een heuse Sinterklaasmantel liep de feestvreugde op tot tropische temperaturen. Schoenen werden gezet (en nog steeds, de rasoptimisten), liederen uit volle borst werden en worden nog dagelijks gezongen en het bezoek aan school wat ik heb afgelegd moet als het aan de meisjes ligt nog zeker worden overgedaan. 
Ik heb op school verteld over Sinterklaas, kompleet met strooigoed (werd zeer goed ontvangen….) en groot zoekplaatjesboek waar alle kinderen iets of iemand konden aanwijzen. Janna Lotte en Mina Marie staan sowieso al in de belangstelling als buitenlanders, als reusachtige blondines en vooral als anders. De Fransen zijn niet zo knuffelig, zo open en gevoelig met hun kinderen als wij. Daarom vond ik het een goed idee om de meisjes eens op een positieve manier apart te laten zijn. En dat is gelukt! Zeker nadat er een paar dagen voor pakjesavond een lunch is geweest met tafelkleden, ballonnen, bordjes, kopjes en heel veel lekkernijen, allemaal van Sinterklaas. Ze zijn er niet meteen de meest populaire dames van de school door, maar ze worden in ieder geval ook op een leuke manier benaderd. Anders zijn ze en zullen ze blijven, maar ik hoop dat ik op deze manier een positieve draai heb kunnen geven aan hun apart zijn.
Spenen en luisteren …….
De speen is voor mij een bron van ergernis. In principe woont hij in bed, mag er alleen uit bij groot pijnlijk verdriet of leed, maar de dames weten de regels goed naar hun hand te zetten. Het valt me vooral bij Janna op dat die echt kan spelen met drama, hartverscheurend kan huilen om er net zo plotseling weer mee op te houden als ze inziet dat er geen reactie volgt. Mina laat zich wat makkelijker leiden, die zoekt veel minder de confrontatie op waar haar grote zus naar het lijkt expres de strijd aangaat.
Ook hierin zie ik mijn opvatting gestaafd, kinderen hebben grenzen nodig van ouders, een duidelijke ja en nee, tot hier en niet verder. Natuurlijk heb ik wel eens de neiging om watjes in mijn oren te stoppen of juist toe te geven als Janna krijsend op de grond ligt, maar juist als ik sterk blijf en haar volledig negeer (af en toe wel uit mijn ooghoek gluur of ze zich niet bezeert….) zie ik onmiddellijk resultaat. Door haar te laten razen en er daarna samen over te praten, haar uit te leggen dat ik ook nee mag zeggen en haar te vragen mij uit te leggen waarom ze nou zo boos werd, krijg ik een berouwvol, lief kindje terug, die de volgende keer wel meteen luistert. Ook ik zal zeker fouten maken, ik leg de dames dan ook regelmatig uit dat ik het echt niet leuk vind om met een harde stem te praten. Maar zwakke momenten ken ik ook, aan mijn geduld zit af en toe ook een einde, soms wil ik gewoon even geen moeder zijn, dan ben IK er gewoon aan toe dat de kinderen naar school gaan.
Maar ach met vallen en opstaan krijg ik het wel onder de knie, ik probeer ze met plezier groot te brengen en heb natuurlijk aan mijn grote liefde een enorme steun in de vorm van wolf, paard, knuffeldier, dokter pappa, DJ, vooral zo ’s avonds om een uur of zeven, als de energie mij even verlaten heeft en de bank mijn naam uitschreeuwt.
Tot de volgende column, een hele koude winterse franse groet,
Babs Mollema